Ovaj 21. jul,  Beranke i Beranci dočekuju u ambijentu najdublje političke krize -  sa podnešenim i konstatovanim ostavkama predsjednika i dva potpredsjednika Opštine, nefunkcionisanja  institucija, neuvažavanja vrijednosti, političke mržnje i neizvjesnosti izlaska iz ćorsokaka.

U mjestu gdje je lakše doći do zapošljenja u lokalnoj upravi nego do krpljenja rupe neke  uličice, donedavno se za beransku lokalnu vlast moglo tvrditi da ima balans između nekompetentnosti s jedne strane, a neznanja i nezainteresovanosti s druge.

Upravo u ponedjeljak, u zoru, na dan Svetog Simeona Mirotočivog, duša svještenika Dragana Ristića, protojereja stavrofora, beranskog omiljenog prote, iznenada je zalepršala ka Edemskom vrtu, ostavši u ovozemaljskom životu samo pedeset i pet ljeta!

U knjizi kolumni „Crnogorsko proljeće – pisma iz blizine“, koja je objavljena uoči crnogorskoga referenduma 2006. godine,  crnogorski književnik Čedo Vuković piše:  „Dvadeseti vijek bio je nekakav antivijek za Crnu Goru. 

Da nekom prilikom,  jedan  bošnjački visoki lokalni funkcioner sa odabrane liste, ne podsjeti na vrijeme opanaka, onih pravljenih od kože volujskih glava, prepletenih vještim lanenim vezom,

Više od tri decenije jedan deveti mart predstavlja istorijski datum na ovim prostorima. Zahvaljujući protestu tadašnje najjače opozicione partije u Srbiji i pobuni mladih u Beogradu, taj datum je dobio epitet istorijskog i postao mit.

Dobar glas se daleko čuje. Loš još dalje. A glas koji su Beranci čuli nakon objavljivanja projekata Kapitalnog bužeta Crne Gore za 2024. godinu predstavljao je „bombu“! I izazvao reakciju lokalne uprave. Snažnu poput praska petarde! Koje se niko ne plaši.